Rozdział XV

Nigdy nie wolno nam rezygnować z poszukiwania Miłości. Ten, kto przestaje szukać, przegrywa życie."

__________________________________

Rano obudziły mnie promienie letniego słońca i śpiew ptaków. Uwielbiałam budzić się w takiej atmosferze.
Chyba nie przeżyję tego, jak będzie zima, ale póki co mam wakacje i trzeba się cieszyć. Wstałam i podeszłam do okna. Jak zwykle ludzie pędzili do piekarni po świeży chleb, a jakieś dzieci zwane rannymi ptaszkami huśtały się i siedziały grzebiąc w piaskownicy. Ogólnie zwyczajny, wakacyjny poranek.
Postanowiłam ubrać się w krótkie spodenki i bluzkę.

Poszłam do kuchni i ku mojemu zdziwieniu nie było Roberta, a śniadanie było przygotowane. Rozejrzałam się po pomieszczeniu i zobaczyłam kartkę leżącą na stole  o treści:
"Smacznego. Będę w południe . ;) "
Pewnie musiał coś załatwić, a nie chciał mnie budzić. Zjadłam śniadanie i samej nie chciało mi się siedzieć w domu, dlatego postanowiłam wyjść sobie do miasta. Do centrum miałam pięć minut spacerkiem. Szłam powoli i słuchałam sobie muzyki. Gdy słyszałam muzykę, cały świat przestawał istnieć. Tak było tym razem. Niechcący wpadłam, a raczej chyba ten ktoś na mnie wpadł:
-Jak łazisz debilu? - zdenerwowałam się i byłam pewna, że nic nie zrozumiał
-Przepraszam- podał mi ręke wysoki, przystojny brunet
-Yyy, znaczy się mógłbyś uważać . Przepraszam- powiedziałam zmieszana
-To ja przepraszam. Miło, że spotkałem tutaj Polkę. Już się bałem, że gdy pójdę do liceum nie będę miał żadnych znajomych
-Chodzisz do liceum? - zapytałam
-Znaczy się idę dopiero, to jedynki, a Ty?
-Co za zbieg okoliczności. Ja też- powiedziałam
-Na jaki profil się wybierasz? - zapytał
-Na lingwistyczny
-No to witaj w klasie ;) - uśmiechnął się. Był taki ładny, powiedziałabym, że zabójczo ładny

-To fajnie - ucieszyłam się - Jak masz na imię?

-Michał, a Ty? - zapytał

-Jagoda- miło mi - uśmiechnęłam się 

-To może za to, że na ciebie wpadłem, dasz się zaprosić na lody? 

-Chętnie - powiedziałam

Ucieszyłam się, że poznałam Michała. Jeszcze bardziej, że mnie zaprosił do kawiarni.

Weszliśmy do bardzo miłej, klimatycznej kafejki i zamówiliśmy sobie duże lody.

-To jak tutaj się znalazłaś? - zapytał

-Długa historia - powiedziałam

-Mamy czas- powiedział i uśmiechnął się. Boże, jak on na mnie działa! 

-No więc, w klasie chcieli się mnie pozbyć , dlatego moja koleżanka zepchnęła mnie ze schodów- miałam złamaną rękę i nogę. Potem okazało się, że moi rodzice są w trakcie rozwodu. Miałam wszystkiego dość, chciałam mieszkać w Warszawie u mojej cioci Mileny. Jednak plany się zmieniły i dostała świetną pracę w Dortmundzie- fizjoterapeutka w Borussi Dortmund. Poznałam chłopaków, było bardzo sympatycznie. Niestety moja ciocia chciała się mnie też pozbyć i wyjechała bez słowa. A ja teraz mieszkam u Lewego

-U tego Lewego? - zapytał zdziwiony

-Wiem, że trudno w to uwierzyć, ale tak - powiedziałam

-To niesamowite, ale widzę, że nie było ci łatwo. Ja mam podobną historię. Po prostu miałem dość Polski, nie znałem moich rodziców nigdy, przygarnęła mnie rodzina, w której nigdy nie byłem szczęśliwy. Postanowiłem sobie kilka lat temu, że perfekcyjnie opanuję niemiecki i że przeprowadzę się do Niemiec- i moje marzenie spełniło się.

-Cieszę, się , że cię poznałam - powiedziałam

Michał szeroko się uśmiechnął i powiedział:

-Ja też. Jesteś naprawdę miła, a na dodatek ładna

Ja jak zwykle zaczerwieniłam się.

-Słodko wyglądasz jak masz rumieńce- powiedział

-Przestań, bo zaraz umrę

-Nie przesadzaj, a'propos Lewandowskiego- to wy jesteście, no ehm ... parą?

-Nie, coś ty ! - powiedziałam

-To dobrze 

Znowu się zaczerwieniłam, bo Michał tak ładnie się do mnie uśmiechał. 

-To może pójdziemy do parku? 

-Pewnie - powiedziałam

Szliśmy sobie alejką i śmialiśmy się. Było tak cudownie i miło. 

-Ja już muszę niestety iść- powiedziałam 

-Szkoda, ale było super 

-Było świetnie 

-Spotkamy się jeszcze ? - zapytał

-Jak najbardziej ;)

-Dałabyś mi swój numer? 

-Pewnie. Proszę, zapisz sobie - i podyktowałam mu mój numer

-To do zobaczenia Jagoda - nachylił się i pocałował mnie w policzek

-Pa, pa - pomachałam mu i poszłam w swoją stronę

To dziwne uczucie. Tak, jakby Lewandowski przestaje się liczyć... 

Gdy doszłam do domu była już dwunasta.

-Gdzie byłaś? - zapytał Lewy

-A na  mieście, potem spotkałam fajnego kolegę i poszliśmy na lody - powiedziałam

-Uważaj na towarzystwo. Ile ten kolega ma lat?- zapytał bacznie mnie obserwując

-Tyle co ja, jest bardzo miły - powiedziałam

-Taaa- powiedział i kolejny raz wyczułam u niego nutę zazdrości

-Czego się czepiasz braciszku? - zapytałam

-Po prostu się o ciebie martwię- powiedział

-Tak, juz to widzę. Nie musisz, jestem ostrożna

-Mam nadzieję.

-A ty, gdzie cię dzisiaj rano powiało? - zapytałam

-Aaa... nic ważnego, musiałem coś załatwić

-Ok.

To było podejrzane. Niby co Lewandowski ma do załatwienia? Rachunki i wszystko płaci przez Interenet... Dziwne...

Ale ogromnie się cieszę, że poznałam Michała. :) Kto wie, może coś z tego będzie...

___________________________________________________________________

Zostawiam Wam go do opinii. Dziękuję za wszystkie komentarze ;*