Rozdział I

Bo w życiu czasem trzeba spojrzeć na problem z innej perspektywy i nie szukać  problemu tylko w sobie...

_________________________________________________________

Była piękna, czerwcowa pogoda. Słońce mocno świeciło, a niebo było bezchmurne. Pogoda była idealna  na spotkania z przyjaciółmi, wyjścia do kafejki  czy do parku. Zapewne większość nastolatków w tej chwili tak spędzała czas. Natomiast ja nie. Ja leżałam w szpitalu. Byłam tutaj już od  dwóch tygodni. Te ciągłe badania, operacje, wizyty lekarza… To wszystko mnie dobijało. A te wszystkie cierpienia muszę znosić jedynie przez głupotę mojej koleżanki. Otóż dokładnie dwa tygodnie temu Zuzka postanowiła, abyśmy poszły na mecz naszej reprezentacji. Bodajże graliśmy wtedy z Anglią. Oczywiście przegraliśmy, to pomijając. Jakoś nie byłam entuzjastycznie nastawiona na to wyjście, bo nie jestem fanem piłki nożnej, ale Zuza tak nalegała. Zgodziłam się. Gdy wchodziłyśmy na stadion po schodach zobaczyłyśmy Fernardo Torresa. Człowiek, jak człowiek tyle, że sławny i był na dodatek z żoną. Ale Zuza oczywiście musiała do niego podbiec, tak, że nie zważała na mnie i nie umyślnie mnie popchnęła. Ja spadłam z dwudziestu schodów w dół. To cud, że nie złamałam sobie kręgosłupa. A tak to mam złamaną prawą nogę i rękę. Wszystko mnie boli. Jak sobie pomyślę, że przede mną jeszcze rehabilitacja już mi się nic nie chce.

W sumie to mnie nikt nie odwiedza, oprócz rodziców, którzy są bardzo zapracowani i wpadają na chwilę wieczorami. Przynoszą mi masę czasopism, gazet i gazetek. Dobrze, że mam przy sobie swojego laptopa, przynajmniej wiem co się w świecie dzieje. . Czasem widzę jak moje koleżanki dodają wspólne zdjęcia beze mnie. Ostatnio były nawet na koncercie, nawet mi nic nie powiedziały, że idą.

Przed wylądowaniem w szpitalu lubiłam szkołę, ponieważ miałam dużo przyjaciół, każdy chciał ze mną siedzieć, dzieliłam się z innymi swoim śniadaniem. Również po szkole koledzy wpadali do mnie, a to po to, żeby zagrać w Fifę , a to, żeby jakiś tam mecz obejrzeć, bo akurat tak się składa, że mam wszystkie kanały sportowe. To tylko przez tatę, bo on uwielbia piłkę nożną. Jednak  i tak nie ma czasu, żeby oglądać. Jest non stop  w pracy.

Jestem jedynaczką. Może to i dobrze, ale w sumie z drugiej strony brakuje mi rodzeństwa, z którym mogłabym się powygłupiać czy nawet pokłócić.  Jednak los przygotował dla mnie całkiem inny scenariusz.  Zawsze chciałam mieć starszego brata. Po pierwsze zawsze obroni, a na dodatek byłabym najmłodsza i najbardziej rozpieszczona. Mimo to, nie  da się ukryć rodzice zawsze rozpieszczają jedynaków. Niektórzy mają mi to za złe, że moi rodzice cały czas obdarowują mnie jakimiś prezentami czy coś.Niestety  nikt nie wie, że sto razy bardziej wolałabym spędzić wieczór razem z mamą i tatą , nawet oglądając telewizję i pijąc herbatę. Odkąd pamiętam nigdy nie było takiego wieczoru. Moja mama jest główną naczelną w czasopiśmie, a tata właścicielem dużej korporacji. Cały czas pracują, ale to nie tylko jak nie ma ich w domu. W domu też. Zamykają się w swoich gabinetach i pracują czasem do późnych godzin nocnych. A co robię wtedy ja? Okropnie się nudzę. Niby zawsze popołudnie jakoś zleci, bo pouczę się, zrobię zadanie, coś zjem, ale wieczorem umieram z nudów. Nie przepadam za telewizją, dlatego jestem skazana na Internet. Zazwyczaj siedzę na fejsbuku, rzadziej na Bestach, czy na demotkach.  Ogólnie to mam już szesnaście lat i chodzę do trzeciej gimnazjum. Chciałabym coś zmienić. Może gdzieś wyjechać? No ale, najpierw muszę wyleczyć się z tego okropnego złamania. Wyobrażacie sobie, że Zuzka po wypadku nawet mnie nie przeprosiła, nie zadzwoniła, nie napisała. Jest mi z tego powodu przykro. Nie gniewam się już za nią nawet dlatego, że zepchnęła mnie z tych schodów. Po prostu nie mogę uwierzyć, że odwróciła się ode mnie. Tak samo, z innych niby przyjaciół nikt się do mnie nie odezwał. To przykre . Mam willę, basen i dużo bajerów w domu to ludzie chcieli do mnie przychodzić. Tylko to boli najbardziej, że przychodzili po to, aby sobie zagrać w fife czy popływać w basenie, niż spotkać się ze mną. Ludzie potrafią być chamscy, niestety. Nie ma takiej osoby, która by mnie zrozumiała. Rodzicom raczej nie mówię o sowich problemach, ale jak już zaczynam, to zazwyczaj jakiś telefon musi być ważniejszy. Nie lubię swojego życia. Za dwa lata będę pełnoletnia. Nie zamierzam zostać we Wrocławiu. Tutaj większość ludzi mnie zna. Chciałabym czegoś nowego. Mam takie marzenia, no ale… Ta noga, i ręka. Mam nadzieję, że będę sprawna, bo jeśli miałabym nie ruszać ręką albo nogą chyba bym się załamała.

Z rozmyślań wyrwał mnie lekarz, który wszedł do mojej Sali:

-Witam  panienkę – powiedział

-Dzień dobry panie doktorze

-Mam dobre wiadomości. Jeśli wszystko pójdzie dobrze, już za tydzień zdejmiemy ci gips z ręki, a z nogi za dwa tygodnie

-Przynajmniej tyle- powiedziałam

-Nie smuć się, wszystko będzie dobrze- powiedział i wyszedł

Wszystko będzie dobrze? Mam taką nadzieję.  Nie mam już sił na to wszystko…

Spojrzałam do lusterka. Moje kasztanowe loki układały się trochę niesfornie. Wszyscy zawsze mi powtarzali, że jestem bardzo ładna, no ale ja w to nigdy nie wierzyłam. W końcu nie miałam jeszcze nigdy żadnego chłopaka. Ale to tylko dlatego, że nie chcę być z byle kim i rozstawać się po tygodniu, żeby zaszpanować na fejsie. Tak robi większość moich koleżanek. Nie wiem, wydaje mi się, że jestem trochę inna niż ona, że tu nie pasuję.

Nagle do głowy przyszła  mi świetna myśl. Idę do liceum. Może by tak namówić rodziców na przeprowadzkę? Powiem ich, że źle się tutaj czuję. Myślę, że idealna byłaby Warszawa. Ale jeśli rodzice się nie zgodzą, to przecież mam w Wawie ciocię. Niby też kolejna fanka piłki nożnej, ale jakoś to przeżyję. Koniecznie muszę powiedzieć rodzicom o moich zamiarach. Mam dość fałszywych przyjaciół. Tam przynajmniej nikt nie będzie wiedział, jaką pracę mają moi rodzice i jaki mam dom. Byłoby tak cudownie wszystko zacząć od początku. Jak rodzice przyjdą , pewnie jeszcze dziś, muszę im powiedzieć, że za pół roku mnie już tu nie będzie.  Teraz jak mam czas na przemyślenia, doszłam do wniosku, że  moi „przyjaciele” mnie tylko wykorzystywali.  No cóż, teraz jestem strasznie zmęczona i muszę się położyć.

_________________________________________________________

Pierwszy rozdział napisany! :) Mam nadzieję, że Wam się spodobał. Jeśli ktoś przeczytał, proszę o skomentowanie, każde słowo się dla mnie liczy. :)